امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: امام حسن عليه السلام در زمان خود از همه اهل زمان عبادت و زهدش بيشتر بود.
هرگاه ياد مرگ و قبر و بعث و نشور و گذشتن بر صراط مى‌كرد، گريه مى‌كرد و چون عرض اعمال را بر حضرت حق توجه مى‌نمود، نعره مى‌كشيد و مدهوش مى‌گشت و چون به نماز مى‌ايستاد، بندهاى بدنش مى‌لرزيد؛ براى اين‌كه خود را در برابر حضرت ذوالجلال مى‌ديد و چون ياد بهشت و دوزخ مى‌كرد، مضطرب مى‌شد، مانند اضطراب كسى كه دچار گزش مار و عقرب شده، در آن حال از خداوند طلب بهشت مى‌كرد و به حضرت او از عذاب جهنم پناه مى‌برد.
منبع : پایگاه عرفان
