خداوند متعال، در همان هنگام كه سرشت هر انسانى را در رحم مادر، جايگزين مى‌كند، نعمت عقل را نيز مانند ساير نعمت‌ها (از جمله چشم، گوش، دهان، دست و پا و ...) به او مرحمت مى‌فرمايد. اين وديعه ارزشمند اهلى ابزار تواناى انسان براى درك حقايق عالم و دستيابى به آن‌ها به شمار مى‌آيد. انسان از طريق عقل خود مى‌تواند خدا را دريابد، انبيا و ائمه، عليهم السلام، را بفهمد، قيامت را درك كند، به انواع و اقسام نعمت‌هاى خدادادى پى‌ببرد، به خودشناسى برسد، راه زندگى را پيدا كند، و خير و شر را بشناسد.
اگر پروردگار اين نعمت عظيم را در اختيار انسان قرار نمى‌داد، انسان حيوانى از حيوانات به شمار مى‌آمد و، در اين صورت، صرفا از زندگى‌اى محدود و معيّن برخوردار مى‌شد و به خور و خواب و شهوت و، در نهايت، به مرگ بسنده مى‌كرد؛ ولى خداوند متعال چنين اراده نفرمود و نخواست انسان مانند ساير حيوانات زندگى كند. بنابراين، نعمت عقل را در وجود وى به وديعت نهاد تا اين مخلوق بر همه مخلوقات هستى برترى يابد و به آنچه ديگر موجودات از آن دور نگه داشته شده‌اند دسترسى پيدا كند. آرى، بازوى پرتوان عقل انسان را به حقايقى رهنمون مى‌شود كه حتى ملائكه مقرب الهى نيز به آن دست نيافته‌اند.
منبع : پایگاه عرفان
