برخی از مورخان معتقدند که امام زین العابدین(علیه‌السلام) در واقعه جانگداز و خونین کربلا 24 ساله بوده است و بعضی دیگر نوشته‌اند که از سن مبارکش 22 سال می‌گذشت. محمد بن سعد در کتابش می‌نویسد:
«علی بن الحسین(علیهماالسلام) در واقعه کربلا همراه پدرش بود و در آن هنگام از عمر شریفش 23 سال(1) می‌گذشت. فرزند ایشان، امام محمدباقر(علیه‌السلام) که از کربلا تا شهادت همراه پدر بود، سه یا چهار ساله بود. امام زین العابدین در آن هنگام به سبب بیماری در جهاد شرکت نکرد و خداوند او را برای هدایت مسلمانان نگه داشت و نسل رسول خدا(صلی الله علیه و آله) از فاطمه(علیهاالسلام) در ذریه امام حسین(علیه‌السلام) به امام سجاد(علیه‌السلام) و اولاد او منحصر گردید.»(2)
شیخ مفید در این باره می‌گوید:
«همین که امام حسین(علیه‌السلام) شربت شهادت نوشید، شمر به قصد کشتن امام سجاد (علیه‌السلام) نیز حمله برد. امام زین العابدین(علیه‌السلام) در بستر بیماری به سر می‌برد و حمید بن مسلم به دفاع پرداخت و مانع حمله شمر شد. عمر بن سعد آن حضرت را در حالی که از بیماری رنج می‌برد با اهل بیت به کوفه انتقال داد.»(3)
امام سجاد(علیه‌السلام) در قیام خونین کربلا مدت کوتاهی (بنا به مشیت الهی) بیمار بود و پس از بهبودی، مدت 35 سال امامت و زمامت جامعه مسلمین را تداوم بخشید. این که برخی این امام همام را دائم المریض معرفی کرده‌اند تا آنجا که در اذهان عوام این قضیه مانده است، در حقیقت نسبت به امام چهارم(علیه‌السلام) و فداکاری‌های ایشان بی توجهی کرده‌اند.
پس دریافتیم این که گفته می‌شود: امام زین العابدین بیمار؛ غلط است. چرا که ایشان فقط در واقعه کربلا بنا بر مصلحت خداوند چند روزی بیمار بودند که در این واقعه به علت بیماری به شهادت نرسند تا بار مسئولیت امامت را بعد از حضرت سیدالشهدا(علیه‌السلام) بر دوش بکشند.
پی‌نوشت‌ها:
1- طبقات ابن سعد، ج 5، ص 163/ زندگانی امام زین العابدین، سیدمحسن امین، حسین وجدانی، ص 70.
2- ارشاد شیخ مفید، ص 254.
3- طبقات ابن سعد، ج 5، ص 163.
