اهل بیت پیامبر علیهم السلام در شام

نحوه ورود اسرا به حضور یزید به شکلی بود که گویا حاکم شام می خواست از آنها و دیگران زهر چشم بگیرد و آنان را مقهور جاه و جلال خویش کند. چون در حالی که خودش مغرور و مست از پیروزی بر تخت سلطنت تکیه زده بود، اهل بیت علیهم السلام را به یک طناب سراسری بستند طوری که یک سر طناب به گردن سید الساجدین علیه السلام بسته شده بود و سر دیگر آن به زینب کبری سلام الله علیها و بقیه بچه ها در وسط های آن و هر کس که عقب می ماند با تازیانه او را می زدند و بدین صورت آنها را در حضور یزید حاضر کردند.

امام سجّاد علیه السلام وقتی چشمش به یزید افتاد، فرمود: «اگر پیامبر خدا ما را به این حال ببیند چه خواهی کرد؟» حاضران گریه کردند و لذا یزید دستور داد طناب را درآورند.

آنگاه یزید رو به امام کرد و گفت: کار خدا با پدرت را چگونه دیده ای؟

امام فرمود: «آن چه که واقع شد قضای الهی بود که قبل از خلقت آسمان و زمین مقدّر شده بود»

پس از آن یزید با اطرافیانش مشاوره کرد که با او چه کنم؟ اطرافیان به آسانی گفتند: او را نیز بکش.

امام سجّاد فرمود:

«اطرافیان تو بر خلاف اطرافیان فرعون نظر دادند. وقتی که فرعون با اطرافیانش مشورت کرد که با موسی و برادرش چه کنم؟ گفتند: به آنها مهلت بده، در حالی که اطرافیان تو نظر به قتل ما داده اند»

یزید با شنیدن این سخن مقداری تأمّل و تفکر کرد و از کشتن آن حضرت منصرف شد.

در مجلس جشن عمومی که در مسجد جامع دمشق برگزار شده بود، یزید ملعون سخنرانِ مزدوری را مأمور کرد تا منبر برود و از امیرالمؤمنین و امام حسین علیهماالسلام بدگویی کند. خطیب مزدور و جیره خوار اموی، بعد از حمد و ثنای الهی از یزید و معاویه مدح و ثنای فراوانی کرد و آن گاه از امیرالمؤمنین و امام حسین علیهماالسلام بدگویی نمود. روح حماسه سرا و بی قرار امام سجّاد علیه السلام او را آرام نگذاشت لذا غرّید و بر سر خطیب مزدور اموی فریاد کشید و فرمود:

«وای بر تو ای خطیب که رضای مخلوق را بر رضای خالق ترجیح دادی و بد جایگاهی در جهنّم برای خود ساختی»

فریاد زدن در آن شرایط برای کسی که مانند امام سجّاد علیه السلام آن همه مشکلات(غم از دست دادن عزیزان، اسارت، بستن دست و پا با زنجیر، گرداندن در شهرها و…) را تحمل کرد و آن عواقب خطرناک که احتمالش می رفت، آن هم بر سر یزید که آن همه قدرت و شوکت ظاهری برای خود درست کرده بود؛ کار ساده ای نبود.

منبع: آیت الله جوادی آملی، کتاب حماسه و عرفان.