در شب تاريك از خانه خارج مي شد و برپشت مبارك خود،انباني كه در آن كيسه هايي از دينار و درهم بود حمل ميكرد،و گاهي طعام و هيزم به دوش مي گرفت و به خانه هاي فقرا مي برد هريك از خانه ها را در مي زد و به كسي كه در را مي گشود مرحمت مي كرد در حاليكه چهره خود را مي پوشانيد تا فقير او را نشناسد.
وقتي كه بدن نازنين او را براي غسل دادن در محلّ شستن نهادند ديدند پشت مباركش از اثر همان انبان ها مثل زانوي شتر چروكيده گشته است.آن حضرت صدخانواده از تهيدستان مدينه را سرپرستي مي كرد و همواره دوست داشت كه يتيمان و اشخاص زمين گير و فقيران بيچاره اي كه درها به روي آنها بسته بود برسرسفره اش حاضر شوند و با دست مبارك خود به آنها طعام مي خورانيد،و هركدام از آنها كه اهل و عيال داشت براي آنان غذا مي فرستاد.[1]
[1] سفينة البحار: 2/116
شيخ صدوق رحمه الله در "عيون اخبار الرضا (ع) مي نويسد:احمدبن عيسي از عمويش نقل مي كند كه امام صادق (ع) مي فرمود:
امام سجاد (ع) هميشه با كساني مسافرت مي كرد كه آن حضرت را نمي شناختند و با آنان شرط مي كرد كه در موارد نياز آنان در خدمتشان باشد
روزي امام سجاد(ع) هميشه با كساني مسافرت مي كرد كه آن حضرت را نمي شناختند و با آنان شرط مي كرد كه در موارد نياز آنان در خدمتشان باشد.
روزي امام سجاد(ع) با گروهي مسافرت كرد شخصي آن حضرت را ديد و شناخت رو به آن گروه كرد و گفت :مي دانيد اين شخص كيست؟
گفتند :نه
گفت:اين علي بن الحسين امام سجّاد (ع) است.
آنان دست و پاي حضرتش را بوسيدند و گفتند:اي فرزند رسول خدا مي خواستي ما را در آتش جهنم بسوزاني اگر خطايي از ما سر مي زد و حرفي مي زديم در اين صورت هميشه هلاك مي شديم چه چيزي باعث شد كه اين گونه رفتار كني؟
حضرت فرمود:اني كنت قد سافرت مره مع قوم يعرفونني فأعطوني برسول الله (ص) ما لا استحقّ به فاني اخاف ان تعطوني مثل ذلك فصاركتمان امري احب الي.
من يك مرتبه با گروهي كه مرا مي شناختند مسافرت كردم آنان به خاطر جدم رسول خدا(ص) آنقدر به من لطف نمودند كه من سزاوار آن نبودم من ترسيدم كه شما نيز چنين رفتار كنيد به همين جهت ناشناس بودن براي من بهتر بود.
عيون الاخبار:2/143 ح13،بحارالانوار:46/69 ح41
