شيخ صدوق در كتاب «امالي» نقل كرده است كه : يكي از كنيزان امام سجاد(ع) روي دستهاي مبارك آن حضرت آب مي ريخت تا وضو بگيرد ، ناگهان آفتابه از دست آن كنيز افتاد و صورت امام(ع) را زخمي و مجروح ساخت .
حضرت سجاد(ع) سر خود را به طرف او بالا كرد ، كنيز گفت : خداوند تبارك و تعالي فرموده است : (والكاظمين الغيظ) اهل تقوا كساني هستند كه در هنگام خشم و غضب مسلط بر نفس باشند و خشم خود را فرو نشانند .
امام(ع) به او فرمودند :
خشم خود را فرو نشاندم .
كنيز ادامه داد : (والعافين عن الناس) «و از بديهاي مردم بگذرند .»
امام(ع) فرمود : خدا از تو بگذرد .
كنيز بقيه آيه را خواند : (و الله يحب المحسنين) «و خداوند نيكوكاران را دوست دارد.»
امام فرمود: هر کجا مي خواهي برو، تو را در راه خدا آزاد کردم.[1]
[1] بحار الانوار : 46/67 ح37
