به گزارش روابط عمومی و اموربین الملل مؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان، استاد حسین انصاریان در سخنرانی خود در قم، اظهار کرد: با استناد به چند آیهٔ قرآن ثابت می‌شود که گاهی خداوند مهربان یک نفر را در یک آیه منظور دارد، ولی آن یک نفر همهٔ انسان‌هاست؛ یعنی وجودش کتابی است که ارزش‌ها و کمالاتِ پخش در وجود دیگران، در او جمع است. خداوند در آیه 15 سوره احقاف می‌فرماید: «إِنِّی تُبْتُ إِلَیک وَ إِنِّی مِنَ اَلْمُسْلِمِینَ؛ حسین(ع) یک نفر است، ولی همهٔ انسان‌ها با همهٔ کمالات و صفات نیک و ارزش‌هایشان در وجود مقدس او جمع هستند». 9 روایتِ با سند هم در کتاب‌های مهم تفسیر آمده و بیان می‌کند که منظور از این آیه، حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) می‌باشد و با کلمهٔ انسان از او یاد شده است.
امام مبین با ظاهر و باطن عالم ارتباط دارد
وی به ارتباط امام مبین یا معصوم با ظاهر و باطن عالم اشاره و اظهار کرد: خداوند در قرآن می‌فرماید: «کلَّ شَیءٍ أَحْصَینٰاهُ فِی إِمٰامٍ مُبِینٍ»(سورهٔ یس، آیهٔ 12) امام مبین با ظاهر و باطن عالم ارتباط دارد و وصل است، همه را می‌داند و می‌بیند. صفات امام معصوم، جلوهٔ صفات پروردگار مهربان عالم است؛ اما ظاهر زندگی امام، رضای به قضای الهی بوده است: «إلهِى رِضىً بِقَضائِکَ». «قَضا» در این جمله به معنی فرمان‌ها و احکام پروردگار است. به آنچه در تمام زندگی‌ام برای من مقرر کرده‌ای و به مقررات تو در حق خودم خشنود هستم.
استاد اخلاق حوزه علمیه قم با اشاره به اینکه امام مبین در معرض امتحانات الهی نیز هست، گفت: طبق روایات و آیات، چنین موجودی از جانب پروردگار به امامت همه، از زمان خودش تا قیامت انتخاب شده است چون «وَإِذِ اِبْتَلیٰ إِبْرٰاهِیمَ رَبُّهُ بِکلِمٰاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ»(سورهٔ بقره، آیهٔ 124) خداوند متعال ابراهیم را در معرض تمام امتحانات ایمانی، عملی، اخلاقی، مالی، انسانی و احوالات قرار داد و ابراهیم در این کلاس، از عهدهٔ قبولی همهٔ امتحانات به‌طور کامل و جامع برآمد. او در هیچ امتحانی کم نگذاشت و شانه خالی نکرد؛ آن‌هم امتحاناتی که اگر این امتحان از خیلی‌ها گرفته می‌شد، همان اول کار شکست می خورد.
انتخاب امام مبین به امامت همۀ عالمیان
نویسنده کتاب ارزشمند «اوصاف اولیای الهی» افزود: داستان بعضی از امتحانات امام حسین(ع)، این مرد الهی را شنیده‌اید؛ وقتی تمام تکالیف و وظایف ارائه شدهٔ به او به طور کامل و جامع انجام گرفت و معلوم شد که او انسانی جامع و کامل است، به قول عرفای شیعه، انسان عین و عین انسان است و به تنهایی همه است، پروردگار عالم به او خطاب کرد: «إِنِّی جٰاعِلُک لِلنّٰاسِ إِمٰاماً» من تو را پیشوای ناس، یعنی همهٔ عالمیان قرار دادم؛ این علت انتخاب یک شخص به امامت است.
حسن و حسین(ع)، امامی برای گذشته و آینده
مبلغ برجسته بین الملل به ارزش‌های امام در دوران کودکی اشاره کرد و گفت: با توجه به مطالب عملی، اعتقادی، اخلاقی و طبق آیات شریفه، وجود مقدس ابی‌عبدالله(ع) تمام این تکالیف را به وجه احسن انجام داد. مسئلهٔ خیلی مهمی است که پیغمبر(ص) در زمان حیات خودشان به مردم اعلام کردند و فرمودند: «الْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ اِمامانِ قاما اَوْ قَعَدا» امام مجتبی(ع) شاید در آن زمان پنج یا شش ساله بودند و این روایت برای آخر عمر پیغمبر(ص) نیست و تقریباً برای اواسط زندگی پیغمبر(ص) در مدینه است. این روایت با جملهٔ اسمیه شروع شده و بدین معنی است که حسنین از سن کودکی تا روز قیامت، امام هستند و این امامت هم در آنها ثبوت دارد.
نمونه‌هایی از مقام نبوت در دوران کودکی
وی به نمونه‌هایی از امامت در دوران کودکی اشاره و تصریح کرد: پروردگار دربارهٔ حضرت مسیح(ع) به مریم(س) می‌فرماید: وقتی یهودیان می‌آیند که با تو دربارهٔ کودک داخل گهواره سخن بگویند؛ آن‌هم کودکی که یک تا دو ساعت است به‌دنیا آمده؛ شما با یهودی‌ها حرف نزن و جوابشان را نده، به گهواره اشاره کن که هر مطلبی می‌خواهند بپرسند، کودک در گهواره پاسخ می‌دهد. یهود با ناراحتی به مریم(س) گفتند: «مٰا کٰانَ أَبُوک اِمْرَأَ سَوْءٍ»(سورهٔ مریم، آیهٔ 28) پدرت آدم بدی نبود، «وَمٰا کٰانَتْ أُمُّک بَغِیا» مادرت هم زنِ بدکاره‌ای نبود و پاک‌دامن بود. او دختر عمران بود و ما این خانواده را می‌شناسیم؛ آنها خوب و پاک بودند. تو شوهر نکرده‌ای، این بچه از کجاست؟ همان‌طور که پروردگار فرموده بود، به گهواره اشاره کرد؛ یهود برآشفتند و با شگفتی به مریم(س) گفتند: «کیفَ نُکلِّمُ مَنْ کٰانَ فِی اَلْمَهْدِ صَبِیا»(سورهٔ مریم، آیهٔ 29) چطور ما را به بچه‌ای راهنمایی می‌کنی که داخل گهواره است و تازه به‌دنیا آمده و می‌خواهی با او حرف بزنیم؟! طبق گفته قرآن مجید یک‌مرتبه صدایی از گهواره بلند شد و گفت: «إِنِّی عَبْدُ اَللّٰهِ»(سورهٔ مریم، آیهٔ 30) «وَجَعَلَنِی نَبِیا» و مرا پیغمبر قرار داده است «وجَعَلَنِی مُبٰارَکاً»(سورهٔ مریم، آیهٔ 31) و وجود مرا بسیار پُرسود قرار داده است.
استاد انصاریان به نمونه دیگری از عطای مقام نبوت در کودکی اشاره و بیان کرد: پروردگار می‌فرماید: «وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا». من مقام نبوت را به یحیی دادم درحالی‌که یحیی کودکی کوچک و دوسه ساله بود.
نجات انسان در گرو اطاعت محض از امام
وی گفت: امامان ما معادن الهی، معادن رحمت و خزانه‌های علم‌الله در زمین هستند، خلفای پروردگار در دنیا و شفعای از جانب پروردگار در قیامت هستند. با توجه به اینکه امروز در مورد امام حسین(ع) و آیه‌ای که مختص به ایشان بود، بحث کردم، اگر کسی در امام بودن ایشان شک کند، یقیناً بیمار است، قلبش قلب حیوان و عقلش بسیار کوچک است. حال که امام هست، واجب‌الاطاعة است؛ یعنی پیشرو، کاروان‌سالار، پیش‌قدم و به‌تعبیر قرآن، امام است: «إِنِّی جٰاعِلُک لِلنّٰاسِ إِمٰاماً»(سورهٔ بقره، آیهٔ 124)؛ «وَجَعَلْنٰاهُمْ أَئِمَّةً یهْدُونَ بِأَمْرِنٰا»(سورهٔ أنبیاء، آیهٔ 73). او امام است و ما انسان‌ها، چه مرد و چه زن، به هر مقامی از عقل و علم برسیم، باز هم مأموم هستیم. هر کس در کنار اینان ادعای امامت کند، کافر، مشرک و پلید است. مأمومِ اهل نجات، مطیع است؛ ولی کسی که ذاتاً مأموم است و مطیع نیست، اهل نجات هم نیست.
کسانی که در حد خودشان شایستگی نشان دهند، خلیفة‌الله هستند
استاد انصاریان بیان کرد: مرد یا زنی که این مقام را غنیمت می‌داند، نعمت خاص خدا و از جانب پروردگار ارزش می‌بیند، لیاقت و شایستگی نشان می‌دهد و این خلافت «مِنَ اللّه» را در حد استعداد و ظرفیت خودش تحقق می‌دهد؛ اما بسیاری هم به‌سراغ شکم، شهوت، دنیا، صندلی، مقام، پول، ظلم، خیانت و مکر و حیله می‌روند، از آدمیت بیرون می‌آیند و «أُولٰئِک کالْأَنْعٰامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ»(سورهٔ اعراف، آیهٔ 179) می‌شوند. در نتیجه، کبوترِ مقام خلافت از وجود آنها می‌پَرد و نمی‌ماند؛ حال آنهایی که در حد خودشان شایستگی نشان دهند، خلیفة‌الله هستند.
انتهای پیام/
متن کامل، صوت،عکس و کلیپ های این سخنرانی را - اینجا - ببینید
