خداوند از ضررکردن بندگان ناراحت می‌شود

به گزارش روابط عمومی موسسه دارالعرفان، استاد حسین انصاریان مفسر قرآن کریم و استاد حوزه علمیه، در مراسم عزاداری ماه محرم در حسینیه آیت الله علوی تهرانی به شرح زیارت وارث پرداخت و اظهار داشت: حضرت ابراهیم(ع) معدن همه ارزش‌های دینی، اخلاقی و انسانی بود؛ وجود مبارک امام حسین(ع) نیز عالِم به همه آن ارزش‌ها بود و تمامی آنها را به ارث برده بود. در آیات روایات ذکر شده که نزدیک‌ترین انسان‌ها به ابراهیم(ع) کسانی هستند که از روش و منش او پیروی می‌کنند و پروردگار در قرآن می‌فرماید اگر می‌خواهید پیروان واقعی ابراهیم(ع) را بشناسید به پیغمبر اسلام(ص)، امامان معصوم(ع) و حضرت زهرا(س) بنگرید.

استاد انصاریان با بیان اینکه هیچ فردی بدون توحید، نبوت، پیروی از امامان و تصفیه باطن به جایی نمی‌رسد، تصریح کرد: قرآن می‌فرماید این کتاب برای تمام جهانیان درس است اما تنها کسانی که می‌خواهند زندگی پاک و سالمی را بنا کنند از آن استفاده می‌کنند. پروردگار در قرآن می‌فرماید من از ضرر کردن بندگان رضایت ندارم و بر همین اساس اگر حق تعالی راضی نباشد و در نارضایتی او عمرم به پایان برسد، بعد از مرگ دیگر نمی‌توانم او را راضی کنم و در عذاب ابدی باقی خواهم ماند؛ این افراد که به پروردگار کفر ورزیده‌اند در واقع ناسپاسی کرده‌اند و طبق آیات قرآن و روایات در روز قیامت شفیع و یاوری نخواهند داشت.

وی ادامه داد: شیطان در روز قیامت به پروردگار و پیروانش می‌گوید جهنمی‌شدن انسان‌ها را به گردن من نیندازید چرا که من فقط آنها را به گناه دعوت کردم و آنها با اختیار خودشان دعوت من را قبول کردند، پس من را سرزنش نکنید و امروز که من میلیاردها نفر را گمراه کردم نه شما می‌توانید من را نجات دهید و نه من می‌توانم شما را نجات دهم. خداوند در پاسخ می‌فرماید که عذاب امروز برای کسانی است که از حدود الهی تجاوز کردند. 

این مفسر قرآن کریم با تاکید بر اینکه خداوند از ضررکردن بندگان ناراحت می‌شود،  ادامه داد: اولیای الهی نیز راضی به جهنمی‌شدن مردم نبودند. جنگ جمل که تمام شد، امام علی(ع) به بالای سر جنازه‌های دشمنان رفت و همچون مادر داغ دیده گریه کرد. یاران به او گفتند سردار فاتح پس از پیروزی در جنگ، جشن می‌گیرد پس چرا شما گریه می‌کنید؟! امیرالمومنین(ع) فرمودند این افراد تا قبل از این جنگ، پشت درب‌های بهشت بودند اما اکنون به جهنم رفته‌اند، من دلم برای آنها می‌سوزد و به همین خاطر گریه می‌کنم. امام علی(ع) حتی برای قاتلان خود نیز دلسوزی می‌کردند و از جهنم رفتن آنان بی‌تاب می‌شدند.