اى‏ آقاى من، فروتن و خوار،درمانده و كوچك،نه دارنده زمينه برائتم،تا عذرخواهى كنم،و نه نيروى كه يارى بطلبم،و نه دليلى كه با آن احتجاج نمايم،و نه گوينده‏اى هستم كه گناه و كار بد نكرده باشم،انكار گناه كجا؟

اى مولاى من،تو را بر من حجّت و راه است، اى آن‏كه مرا از پدران و مادران پوشاند،از اينكه مرا از خود برانند،و از خويشان و برادران،از اينكه مرا سرزنش كنند،و از پادشاهان از اينكه مجازاتم نمايند،

اى مولاى‏ من با چه وسيله‏اى با تو روبرو شوم؟،آيا با گوشم،يا با ديده‏ام،يا با زبانم،يا با دستم،يا با پايم، آيا اين همه نعمتهاى تو نزد من نيست؟و من به همه اينها تو را معصيت كردم،

تو را سپاس اى معبود من و آقاى من،و خداى من،فرمان دادى فرمانت‏ نخواندم،نهيم نمودى،مرتكب نهيت شدم، اكنون چنانم،كه نه دارنده زمينه برائتم تا عذرخواهى كنم،و نه داراى قدرتم،تا يارى ستانم،

اى كه در خردسالى‏ حفظم نمود،و در بزرگسالى رزقم داد،اى كه عطاهايش نزد من شماره نشود،و نعمتهايش تلافى نگردد، اى كه با من به خير و احسان روبرو شد،و من با بدى و نافرمانى با او روبرو گشتم

اى آماده‏كننده كاروان براى نجات يوسف در سرزمين بى‏آب و گياه،و خارج‏كننده‏اش از چاه،و قراردهنده‏اش بر تخت پادشاهى پس از دوره بندگى‏ اى برگرداننده يوسف به نزد يعقوب،پس از انكه دو چشمش از اندوه نابينا شد،و دلش آكنده از غم بود،