پرسشها و پاسخها، ص: 443

از اين رو در روايات می خوانيم:

وقتی حضرت عيسی عليه السلام مادرش را به خاك سپرد در كنار قبر مادر گريه كرد و خوابش برد در آن حالت مادر را زيارت كرد و به او گفت: چه آرزويی داری؟ مادر در جواب گفت: دوست دارم برگردم و در روزهای گرم و طولانی تابستان روزه بگيرم و در شب های سرد و طولانی زمستان نماز بخوانم.

بنابراين كسی آرزوی مرگ نمی كند مگر اين كه مقدّمات و شرايط آن را فراهم كرده باشد كه بعضی از مقدّمات آن عبارت است از:

انجام واجبات، ترك محرّمات، پرداخت حقّ النّاس، ترك غيبت، تلاوت قرآن و...

در روايتی از پيامبر اكرم صلی الله عليه و آله آمده است: به شخصی فرمودند: اگر می خواهی آرزوی مرگ كنی اين شرايط و مقدّمات را بايد فراهم كرده باشی «1».

امّا اشاره رواياتی كه در آن از آرزو كردن مرگ نهی شده است ناظر به صورتی است كه آرزوی مرگ به خاطر بی تابی در برابر مشكلات و مصائب باشد؛ زيرا در برابر ناملايمات بايد صبر و استقامت نمود و از خداوند استمداد جست و به اين مطلب يقين پيدا كرد كه راحتی و آسايش مطلق در دنيا وجود ندارد.

اميرالمؤمنين علی عليه السلام می فرمايد:

«دارٌ بالبلاء مَحْفُوفَةٌ» «2».

«دنيا سرايی است كه با بلا و سختی پيچيده شده است».

______________________________
(1) اثنی عشريه: 325.

(2) نهج البلاغة: خطبه 217.