پرسشها و پاسخها، ص: 94

1- چون اصحاب موسی عليه السلام به وی گفتند: ما گرفتار سپاه فرعون خواهيم شد؛ زيرا از مقابل به دريا برخورديم و از دنبال هم فرعونيان در تعقيب ما هستند آن حضرت در جواب فرمود:

«قالَ كَلَّا إِنَّ مَعِي رَبِّي سَيَهْدِينِ» «1».

موسی گفت: اين چنين نيست، بی ترديد پروردگارم با من است، و به زودی مرا هدايت خواهد كرد.

ولی پيامبر اكرم صلی الله عليه و آله وقتی همراه خويش را غمگين ديد فرمود:

«لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنا» «2».

اندوه به خود راه مده خدا با ماست.

رسول خدا صلی الله عليه و آله ابتدا نام خدا را ذكر كرد بعد نام خود را و موسای كليم به عكس. و اين دو تعبير مختلف بيان گر واقعيّت مقام اين دو پيامبر الهی است. يكی از منظر ممكن واجب را می بيند و ديگری از منظر واجب ممكن را می نگرد، يكی به خواسته خود تصريح می كند و ديگری به صرف معيّت و همراهی خدا اكتفا می كند و هيچ نامی از خواسته خود يا مصاحب محزون خويش نمی برد.

2- حضرت موسی عليه السلام در همراهی خود با حضرت خضر عليه السلام مكرّر مورد خطاب عتاب آميز قرار گرفت كه:

«إِنَّكَ لَنْ تَسْتَطِيعَ مَعِيَ صَبْراً» «3».

گفت: ای موسی! تو هرگز نمی توانی بر همراهی من شكيبايی ورزی.

______________________________
(1) شعراء (26): 62.

(2) توبه (9): 40.

(3) كهف (18): 67.