علی (ع) مصداق پاكی ها، ص: 8
در باطن پديدار نمی شود و خستگی از حق برای انسان نمی آيد. بلكه انسان در اين سير فكری پاك روز به روز بر عشق و ايمان و ارتباط و عبادت و حركتش به جانب مقام قرب اضافه ميشود. اين پاكی و عشق تا جايی می رسد كه نوشته اند: روز عاشورا هر چه بر أباعبدالله (ع) ميگذشت برافروختگی چهره او بيشتر می شد، و زمانی كه شمر تيزی خنجرش را می خواست به گلوی حضرت بكشد سيد الشهداء (ع) لبخند زد، اين لبخند خيلی معنی داشت، معنايش هم اين بود كه تمام وجودم از محبوبم در اوج رضايت قرار دارد و آنچه ميگذرد مربوط به انحراف انسان است نه تقدير و عمل پروردگار. اين نظر وجود مباركشان به پروردگار در جهت فعل پروردگار است.
احكام حضرت حق
