(همه عمرش به غفلت از كف داده) تا هنگامى كه ديد كه مدت عمرش منقضى گشته و دوران عمرش تا انتهاء به سر رسيده است و اينك هيچ راه فرارى و مهرب و گريزگاهى از ملاقات تو (و از محاسبه و قهر تو) ندارد تو را ناچار با انابه و تضرع و زارى ملاقات مىكند (كه شايد از و درگذرى و بر او ترحم فرمائى) و به درگاه حضرتت با توبهى خالص بازمىگردد آنگاه با قلبى پاك (از شائبه ريا و شك و ريب) و دلى پاكيزه (از توجه به غير خدا) در پيشگاه حضرتت قيام مىكند.
و با صداى ضعيف و آهسته (كه لازمهى حال تضرع و زارى است) تو را به دعا مىخواند
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.