فراز 2 از دعای 18 ( سلامتی و نعمتی که مقدمه بلاست )

الهى گر به من اين مرحمت را نصيب من شد اكنون عافيت را و تقديرى كه بر دلخواه صورت گرفت و باشد آن از لطف رحمت كه بر او رستگار اوخروى را زيان دارد و سود دنيوى را مرا بر آن بلاى جاودانى گرفتارم نمايد در نهانى من هرگز تندرستى را ز دلخواه نخواهم عافيت راضى نيم آه چنين دارم الهى مسئلت را ز آنچه در رضايت مرحمت را روا دارى به من اين اقتضا را پسندت شد به من دارى روا را كه زيرا رنجهاى اين جهانى بود پايان‌پذير و هست فانى ولى در آن جهان از رحمت تو بود بى‌انتها آن نعمت تو اگر در اين زمانه من به محنت شكيبا باشم و اندر مذلت ولى جان تاب رنج عاقبت نيست شكيبا بر عذاب آخرت نيست فقدم ما آخرت و اخر عنى ما قدمت پس آنچه را كه از اين رحمت تو به من تعجيل كردى نعمت تو تو آن را واپس انداز و عقب بر كه تا بر نعمتت اى حى داور بپيوند ابد تا جاودانى كه در عقبا مرا خوش زندگانى و آن محنت و رنج آن جهان را مقرر داشتى آن را نهان را به هر چه زودتر پيش آر فانى كه عمر او به عمر اين جهانى به كوتاهى گرايد هست چون كم ز درد و رنج او كى باشدم غم‌

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.