        
قرآن کریممفاتیح الجناننهج البلاغهصحیفه سجادیهآشنایی با استاد انصاریان
                سخنرانی‌ها
            کتابخانه دیجیتال سخنرانی  مکتوبدروس تفسیر سوره حمددروس تفسیر سوره بقرهدروس تفسیر نهج‌البلاغه(خطبه 86)دروس تفسیر نهج‌البلاغه(خطبه 234)
                    فروشگاه اینترنتی
                
                مقالات دینی و اخلاقی
            پاسخ به شبهات دینی و اعتقادی اخبار و گزارش ها 
            کلیپ‌ها
            نگارخانهتالیفاتمرکز نشربرنامه سخنرانی‌هاسخنرانی مکتوب
    
            فارسی
        
             English 
             عربی 
             اردو 
             Français 
             Azəri 
             Deutsch 
             Indonesian 
             Hindi 
             বাঙ্গালী 
             Pусский 
             Español 
             Turkish 
             ไทยแลนด์ 
        
                    پنجشنبه 01 آذر 1403                
            -
                
                    الخميس 18 جمادى الاول 1446                
            
            قرآن کریم
            مفاتیح الجنان
            نهج البلاغه
            صحیفه سجادیه

انتخاب دعا انتخاب فراز

فراز 4 از دعای 21 ( تمام اسباب و وسایل در دست ارادۀ خداوند )

وَ بِيَدِكَ ، يَا إِلَهِي . جَمِيعُ ذَلِكَ السَّبَبِ ، وَ إِلَيْكَ الْمَفَرُّ وَ الْمَهْرَبُ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَجِرْ هَرَبِي ، وَ أَنْجِحْ مَطْلَبِي .

انتخاب ترجمه

چو اينها همه از تو آيد پديد چگونه توان ز راهت بريد درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا روا ساز دلخواه من روانه سوى خويش كن راه من

انتخاب شرح

ريشه، تمام حقيقت دعاى بيست و يكم همين جمله اخير است:

راه جلب محبت حق، و رسيدن به خشنودى و رضايت مولا، و دست يافتن به رضوان و نعيم ابد، و مصون ماندن از عذاب و شقاوت، فقط و فقط طاعت و عبادت و توسل به فضل و رحمت دوست است، و اين طاعت و عبادت كه انبيا و امامان و كتب آسمانى اين همه بر آن اصرار دارند چيزى جز ايمان به خدا و قيامت و اخلاق حسنه و اعمال صالحه نيست.

اى كه با نيكان طمع دارى كه يابى ارتباط

با بدان منشين كه با ايشان مضرّست اختلاط

رو عدالت پيشه كن هر روز مى‌كن راستى‌

تا روى از عدل فردا راست بر روى صراط

چيست اين دنيا رباط و خلق دنيا كاروان‌

كاروان را بار بايد بستن آخر از رباط

رسم بى باكى نبخشد جز پريشانى بدست‌

جمعيت خواهى منه پا جز به راه احتياط

سالك بى رنج را نبود ز راحت لذتى‌

جان غمگين بيشتر مسرور گردد از نشاط

اين دُر نظمى كه نور از خامه ريزد دور نيست‌

گر به روى صفحه غلطد همچو گوهر بر بساط