همان چشم خشوع فروبستگانى كه تمناى نگريستن به نور جمال تو در ضميرشان نمىگذرد، و سر تعظيم به زير افكندگى كه آتش شوقشان به كمال معرفت و زلال محبت نمىافسرد. آنان كه سودازدگان ياد عطاياى تواند، و خاشع و راكع در برابر عظمت شكوه كبرياى تواند.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.