فراز 8 از دعای 31 ( امید به بخشش عامل توبه )

با شرم و خجلت و حياى بسيار به درگاه تو اى خدا روى آرزو و اميدوارى آورد و از همه‌ى عالم دل بر كند و يك جهت با شوق و رغبت روى به سوى تو كند (و مشتاقانه اقبال به آن درگاه لطف و كرم كند) چرا كه منحصرا تمام اطمينان خاطرش به تو و طمع و اميدش به طور قطع و يقين به احسان و اكرام تست و هم بيم و هراسش تنها از عقاب تست و آنجا جز تو از همه عالم طمع بريده و دلش از هر خوف و اضطراب امر مخوف و انديشه‌ناكى غير تو فارغ خواهد بود (يعنى در آن عالم بنده جز به خدا به هيچ كس اميد لطف و احسانى ندارد و از هيچكس جز خدا هم ابدا خوف و هراس و اضطرابى نخواهد داشت و آنجا اميدش منحصرا به كرم و رحمت خدا و هراس و بيمش از قهر و انتقام خداست در صورتى كه بندگان بايد در دنيا چنين باشند كه در اثر ايمان به خدا اميد و بيمى جز به او نداشته باشند و به غير خدا ابدا نظر به كسى نكنند. (موحد چه زر ريزى اندر برش چه شمشير هندى نهى بر سرش اميد و هراسش نباشد ز كس بر اين است بنياد توحيد و بس) سعدى

شناخت گناه و عذاب‌

چه نيكوست عزيزان مؤمن براى شناخت گناهان و عذاب و عقاب آنها به كتاب «عقاب الاعمال» نوشته شيخ صدوق و جلد دوم «اصول كافى» تأليف كلينى بزرگوار مراجعه كنند، و به دو جمله آخر فرازهاى مورد ترجمه بيشتر توجّه نمايند كه لذّت گناه آنى و بسيار زودگذر، ولى حسرت و عقاب و عذابش اگر در دايره توبه قرار نگيرد، دائمى و هميشگى است.

چون در شرح اين فراز مطالب متفرقه‌اى قبلًا بيان شده به همين مقدار بسنده كرديم.