فراز 19 از دعای 32 ( بیم و امید الهی )

و اين، مقام كسى است كه به خاطر خود، از تو شرمسار، و بر خويشتن، خشمناك، و از تو خرسند مى‌باشد، پس با دلى شكسته، و گردنى فروافكنده، و كمرى- از گناهان- گرانبار و خميده، به پيشواز كرمت آمده، در حالى كه بر سر دو راهى اميد به تو، و هراس از تو، به پا ايستاده،

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.