فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

پس مرا به احسان خود غذائى پاك و لطيف دادى، آن مهربانيها را از روى احسان تا اين پايه كه هستم درباره‌ام به جاى آوردى، مهربانيت را گم نمى‌كنم و نيكى احسانت درباره‌ام كندى نمى‌نمايد، و با اين مهربانيها اعتمادم استوار نيست تا براى آنچه كه براى من نزد تو بهره دهنده‌تر است كوشش نمايم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.