فراز 27 از دعای 45 ( همدمی که نبودش انسان را به وحشت اندازد )

درود بر تو كه تا آمدى ما را شادمان كردى و بر تو صميمانه انس و الفت گرفتيم، و آن زمان كه رفتى بر ما بيم و هراس و درد افتاد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.