(خدايا!) آن روزى كه مرا براى ملاقات خود برمىانگيزانى خوار مگردان، و در مقابل دوستانم مرا رسوا مكن، و باعث فراموشى يادت در ذهنم مشو، و شكر كردنم را از من مگير، بلكه هنگامى كه غافلان از نعمتهايت غفلت مىكنند روح شكرگزارى را نصيبم گردان، و به آنچه را كه به من عطا كردهاى به من بفهمان كه تو را ثنا گويم، و اعتراف كنم به آنچه كه به من عنايت كردهاى.