فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

آنگاه كه به درگاه تو نيازمندم، مرا از رحمت خويش نوميد مساز، و به خاطر آنچه نيكى و طاعت نموده‌ام هلاكم مكن. بدانگونه كه عاصيان و سركشان را از خود دور مى‌سازى، مرا از خود دور مكن، زيرا كه من از تو اطاعت كنم و اعتراف دارم كه فرمان و دليل تراست. مى‌دانم و اعتراف دارم كه بخشش و احسان و ستايش تنها تو را سزاست، و شايسته آنى كه از كيفرت بيمناك شوند، و گناهان را تنها تو بيامرزى. عفو و عقاب از آن تو باشد، زيرا كه عفو تو عيان است و گناهپوشى تو از هيچ كس نهان نيست.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.