فراز 116 از دعای 47 ( امید به بخشش و پرده پوشی خداوند )

و به هنگام نيازخواهى‌ام از تو، مرا به خويشتن وامگذار، و به كارهاى نيكى كه از پيش فرستاده‌ام، هلاكم مگردان، و به آن چه كه دشمنانت را از خود مى‌رانى از درگاهت مران؛ چرا كه من تسليم توام و مى‌دانم كه حجت و دليل با توست، و تو به بخشش سزاوارتر، و به احسان و نيكى خشنودترى، و سزاوارى كه از تو پروا كنند، و تو به آمرزش گناهان شايسته‌اى، و به راستى كه تو به عفو و چشمپوشى از انتقام، سزاوارتر، و به پرده پوشى از رسواسازى نزديك‌ترى.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.