فراز 122 از دعای 47 ( بیم و امید )

و ترسى در دل من مينداز كه از رحمت تو نوميد شوم، و بيمى نه كه در باطن جان من استوار گردد اما توفيق ده كه از عذاب تو بترسم و از اتمام حجت و وعيد تو بيمناك باشم و هنگام تلاوت آيات تو خشيت بر من مستولى گردد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.