فراز 122 از دعای 47 ( بیم و امید )

بى‌شريكا، چنان از عذاب تو بيمناك نشوم كه از عقوبت تو هم نوميد گردم. چنان كن كه، ترس از تو در دلم اطمينان ايجاد كند، بيم از تو همراه با مهلتت باشد، و هراس از تو را در كلمات تو حس كنم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.