فراز 130 از دعای 47 ( پاک‌دامنی و آرامش و سلامت همه جانبه )

بى‌نيازا، چنان كن كه دلم از اجر و پاداش تو اطمينان يابد، و آهنگ هر چه كنم براى جلب رضايت تو باشد. دست به كارى زنم كه نزديكان و دوستان تو مى‌زنند. آنگاه كه اسير غفلتم، عقل طاعتم با جهل و غفلتم آميخته نگردد. چنان كن كه از خلق بى‌نياز، از بديها مبرى، از رنج زندگى آسوده، از مشكلات رها، و با تندرستى و سلامت قرين باشم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.