فراز 2 از دعای 47 ( احاطۀ مطلق خدا )

آفريدگارا، سپاس بى‌شمار تو را سزاست كه پديد آورنده زمين و آسمانهائى. تو كه، صاحب جلال و احسانگرى، تو كه، مهتر مهترانى، تو كه، معبود هر عابدى، تو كه، آفريدگار هر مخلوقى، تو كه، وارث همه چيز هستى، تو كه، هيچ كس و هيچ چيز، بسان تو نيست، تو كه، هيچ علمى از تو پنهان نيست، تو كه، بر هر چيز احاطه دارى، تو كه، بر هر چيز پاسدارى،

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.