فراز 69 از دعای 47 ( پناهندگی به رحمت خدا )

و اكنون اين منم كه با خوارى و زبونى، ذليلانه و فروتنانه، شرمسارانه و هراسناك در پيش روى تو ايستاده‌ام و به گناهان بزرگى كه بر دوش دارم و لغزش‌هاى گران‌بارى كه مرتكب شده‌ام، معترفم؛ در حالى كه به عفو و چشم‌پوشى‌ات پناه آورده‌ام و در سايه‌ى رحمت تو آرميده‌ام، با يقين به اين كه مرا جز تو پناهى نيست، و كسى جز تو مرا از كيفر تو در امان نخواهد داشت.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.