درِ رفیق شناسی و معرفت به دوست را برای کسی که می خواهد رفیق انتخاب کند، باز کرده: «لَا يَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلَاثٍ» رفیق، رفیق نیست؛ مگر اینکه رفیقش را در سه مورد حفظ کند:

اول: «فِي غَيْبَتِهِ» وقتی در جلسه ای که رفیقش حضور ندارد، آمدند و بر ضد رفیقش حرف نامربوط، ناباب و بیهوده زدند، بایستد و بگوید: به مؤمن و مسلمان توهین نکنید. یک بنده خدایی است، عبدالله است، به او توهین نکنید. این یک مورد که شخصیت و آبروی رفیقش را حفظ کند. این یک نشانۀ رفیق خوب است؛ اگر این نشانه را نداشته باشد، امام می فرمایند: «لَا يَكُونُ» اصلاً رفیق نیست، بلکه مزاحم است؛ بخور، جیب بُر و کُلنگ است.

دوم: «فِي نَكْبَتِهِ» اگر رفیقش دچار مشکل خانوادگی، اجتماعی، مالی و کسبی شد، معطل نکند و به دادش برسد؛ این رفیق است. حال اگر کسی پول حسابی دارد و حالا دو نفر از دوستانش ورشکست شده اند، به بالاوپایین شدنِ اجناس خورده و کم آورده اند، اگر محل به آنها نگذارد که رفیق نیست؛ یک مزاحم کنار اینهاست. البته خیلی از مردم هم در هنگام مشکلات، رفیق هایشان را رها کرده، فرار می کنند و نمی ایستند.

سوم: «وَ وَفَاتِهِ» زمانی که رفیقش مُرد، تا زن و بچه اش رشد پیدا کنند و زندگی شان سروسامان بگیرد، کنار خانوادۀ رفیقش باشد.