اگر به خودمان، نفس و باطنمان نرسیم و با آیات، روایات و حقایقی که می شنویم، باطن را تربیت نکنیم، نفس دچار هوا می شود. برادرانم و خواهرانم! این هوا عجب خطر بدی است. عقل، فطرت و قلب را به اسارت می گیرد. وقتی هوا عقل، فطرت و قلب را به اسارت بگیرد، جادهٔ تمام گناهان به روی آدم باز می شود و گناه کردن هم آسان می شود.

 شیخ بهایی جمله ای دارد که در کتاب ادبی «صمدیه» اش آمده است: وقتی انسان مطیع هوای نفس شد، عقل مثل خورشیدگرفتگی می شود و دیگر نور ندارد. عقل دیگر راهنمایی نمی کند و راه نشان نمی دهد.