در منطقه اى از مناطق كشاورزى براى چند روزى منبر مى رفتم ، همسر صاحب خانه اى كه ميزبان بود ، زنى حدود هفتاد ساله بود و بسيار مورد احترام ، اطرافيانش مى گفتند : در طول سال چه تابستان و چه زمستان كه هوايى نسبتاً پر برف و باران دارد ، درب خانه را هنگام شب باز مى گذارد تا مسافرى و غريبى از راه مانده بيرون نماند ، او را به اطاقى مناسب راهنمايى مى كند و از او پذيرايى مى نمايد تا شب را در امنيّت و استراحت به سر برد و صبح به مقصدى كه دارد برود .تا جايى كه در توان دارد با اجازه همسرش مشكل مالى و خانوادگى اهل محل را حل مى كند و به خدمت آنان بدون چشم داشت اقدام مى نمايد .آن زن بزرگوار در حال خدمت به ناتوانان و ضعيفان از دنيا رفت ، مردم در مراسم او همچون چهره اى بزرگ و معروف شركت كردند و حق احترام او را انصافاً به جاى آوردند ، من هر بار پس از درگذشت او جهت تبليغ دين به آن ناحيه رفتم براى فاتحه و دعا و گرفتن انرژى معنوى كنار قبر او حاضر شدم ، از خدا مى خواهم كه بر شمار اين گونه انسان ها در جامعه ما بيفزايد و مردم را از بركات وجودشان بهره مند سازد .
لازم است به اين نكته ظريف و تجربه شده اشاره شود كه اين گونه مهرورزى و محبّت در ميان همه اقوام و ملل به ويژه شيعه ناب و خالص اهل بيت قدس سرهما هست و اين طايفه هستند كه با اقتداى به پيامبر و اهل بيتش قدس سرهما به اين صورت نسبت به مردم مهرورزى و دست خدمت دارند . امامان ما همان انسان هاى والايى هستند كه شب ها آذوقه و لباس و پول به دوش مى كشيدند و به طور ناشناس به محله هاى فقيرنشين محل اقامتشان مى رفتند و به آنان اعم از شيعه و سنى و يهودى و مسيحى كمك مى كردند و پس از شهادتشان براى فقيران معلوم مى شد كه كمك دهنده به آنان در سال هاى گذشته چه كسى بوده است . اينان و شيعيانشان از همه جنبندگان هستى بهتر و برترند و مهر و محبّت ويژه خدا در دنيا آخرت شامل حال آنان است .
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان
