فاطمه عليهاالسلام در پيشگاه خدا با قاتلان خود و فرزندانش محاجه خواهد كرد و آنان را در ميان مردم محشر محكوم نموده و به عذاب دردناك الهى گرفتار خواهد نمود.
از روايات اسلامى استفاده مى شود، نخستين پرونده اى كه در روز رستاخير رسيدگى مى شود، پرونده ى محسن شهيد (فاطمه) است، ولى آنچه دل فاطمه عليهاالسلام و شيعيان و محبان اهل بيت را بيشتر مى سوزاند، خاطره ى جانسوز كربلا است، كه در آن، امام حسين عليه السلام را با يارانش به طور فجيع به شهادت رسانده و سرهايشان را از تنشان جدا نموده و زنان و دختران آنان را با تمامى بى رحمى اسير كردند... در احاديث آمده است كه دختر گرامى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله پيرهن خون آلود امام حسين عليه السلام را در روز قيامت به دست گرفته و خواستار محاكمه و كيفر قاتلان او مى گردد. (1) از حضرت امام صادق عليه السلام آمده است كه فاطمه عليهاالسلام را در روز قيامت در قبه اى از نور مى نشانند. در اين هنگام، امام حسين به محشر مى آيد، در حالى كه سربريده اش را به دست مى گيرد. فاطمه عليهاالسلام از ديدن چنين حالى صيحه مى كشد و مى افتد و تمام پيامبران و خلايق ديگر، از ديدن چنين وضعى به گريه مى افتند، سپس قاتلين امام حسين حاضر و محاكمه مى گردند و آنگاه به كيفر شديدى مى رسند... (2) و بالاخره در حديث ديگرى از طريق ابان بن عثمان از امام صادق عليه السلام نقل شده: چون فاطمه عليهاالسلام به محشر آيد، پيرهن خون آلود امام حسين عليه السلام را به دست گرفته، عرض مى كند: خدايا! اين پيرهن خون آلود حسين من است و تو خود مى دانى چه جناياتى در مورد او مرتكب شده اند. (3) خطاب مى رسد: يا فاطمه! تو در نزد من محبوبى هر چه مى خواهى بگو. عرض مى كند: الهى! انتقام خون حسين را بگير. در اين حال آتش جهنم بر قاتلين امام حسين مسلط مى گردد و با انواع عذاب به كيفر مى رساند. (4)
1ـ فرائدسمطين، ج 2، ص 265، ش 533-بحار، ج 43، ص 220، ح 2 و 3: تحشر ابنتى فاطمه يوم القيامه و معها ثياب مصبوغه بالدم... فتقول: يا عدل احكم بينى و بين قاتل ولدى، قال رسول اللَّه (ص): فيحكم لابنتى و رب الكعبه...
ويل لمن شفعائه خصمائه - و الصور فى حشر القيامه ينفخ
لابد ان ترد القيامه فاطم - و قميصها بدم الحسين مضمخ
2ـ ثواب الاعمال به نقل جلاءالعيون شبر، ج 1، ص 227.
3ـ فتاخذ قميص الحسين بن على بيدها مضمخا بدمه و تقول: يا رب هذا قميص ولدى و قد علمت ما صنع به.
4ـ بحارالانوار، ج 43، ص 224، ح 11.
منبع : پایگاه اهل بیت (ع)
