عباس بن جَعْده جَدَلى

عباس، فردى دلاور، پاكدامن و دوستدار اهل بيت عليهم السلام بود و در كوفه از مردم براى امام حسين عليه السلام بيعت مى گرفت. هنگامى كه هانى بن عروه به دستور عبيداللَّه دستگير شد، حضرت مسلم عليه السلام براى حمله به قصر ابن زياد چهار تن را به فرماندهى قبايل مختلف منصوب كرد كه در اين نبرد، عباس فرمانده اهل مدينه بود.
    
 او مى گويد:
    
 «با چهار هزار جنگجو، همراه مسلم حركت كرديم ولى هنوز به قصر نرسيده بوديم كه تعدادمان به سيصد نفر كاهش يافت.»
    
از گفتار مورّخان پيشين مانند طبرى و ابن اثير هنگام ذكر حوادث سال 66 ه. ق چنين برمى آيد كه عبّاس تا اين زمان زنده و فرمانده گروهى از سپاهيان مختار بوده است. ولى سيره نويسان اخير مى گويند كه پس از شهادت حضرت مسلم عليه السلام و هانى بن عروه، محمّد اشعث كندى و به قولى محمّد بن عباس كندى او را دستگير كرده و تحويل ابن زياد داد.
     
سر عباس بن جعده، به امر عبيداللَّه از بدن جدا گرديد و به فيض شهادت نايل گشت.