جزاى معادل تكذيب آيات‏

عالم داراى نظام منظمى است. ميلياردها سال است كه مردم گندم مى كارند، گندم در مى آيد، جو مى كارند، جو در مى آيد. اشتباهى در اين نظام هستى پيدا نمى شود كه عدس بكارند، جو در بيايد. اگر زنا، ربا و گناهان را بكارند، بهشت در نمى آيد، بلكه به آتش تبديل مى شود. اگر خوبى ها را بكارند، بهشت مى شود: «جَزَآءً وِفَاقًا* إِنَّهُمْ كَانُواْ لَايَرْجُونَ حِسَابًا» اين ها فكر نمى كردند روزى به نام روز قيامت برسد و من آنان را به محاكمه دعوت كنم و بگويم: چرا مجموعه نعمت هاى مرا در گناه هزينه كرديد؟ پس بايد به جهنم برويد. حساب آن روز را نمى كردند، چون مست، تاريك، غافل و در هيجان شهوات بودند: «وَ كَذَّبُواْ بَايتِنَا كِذَّابًا»
با تمام وجود، علناً همه حقايقى كه به وسيله انبيا، ائمه عليهم السلام و قرآن بيان كردم، انكار كردند و گفتند: اين حرف ها دروغ و ساختگى است.
 عمق مفهوم تكذيب آيات
چه كسى اين همه قدرت علمى دارد كه مانند قرآن را بسازد؟ پروردگار در سوره اسراء مى فرمايد:
 «قُل لَئِن اجْتَمَعَتِ الْإِنسُ وَ الْجِنُّ عَلَى أَن يَأْتُواْ بِمِثْلِ هذَا الْقُرْءَانِ لَايَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا»
اگر همه جنّ و انس دست به دست هم بدهند، نمى توانند مانند قرآن را بياورند. ما چند كلمه عربى خوانده ايم، آن وقت اين هنر را داريم كه مانند قرآن را بسازيم؟ اگر پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله نيز ميليون ها سال زنده بودند، يك آيه مانند قرآن نمى توانستند بسازند. ما سواد درك حقيقت يك آيه را نداريم، چگونه اين حرف ها را بسازيم؟ «جاحظ» بسيار دانشمند بود. مى گويد: كسى بخواهد اميرالمؤمنين عليه السلام را قبول كند، با همين نيم خطى كه از دهان مبارك ايشان طلوع كرده است، حضرت را قبول مى كند؛ «قيمةُ كلِّ امرى ء مايُحْسِنُه» قيمت هر مرد كارى است كه آن را نيكو انجام مى دهد. جاحظ مى گويد: دهانِ تمام دهان داران عالم الكن مى ماند اگر بخواهند چنين حرفى را بزنند. اين معجزه است. كسى قدرت آوردن مانند نصف خطبه «نهج البلاغه» را ندارد.