خداوند كريم در سورۀ مبارک فاطر مي‌فرمايد:
(إِنَّ الَّذينَ يَتْلُونَ كِتابَ اللَّهِ)
نفرموده يقرؤون کتاب الله. اين نكته جالب است که آيات مربوط به قرائت، آياتي است که در اوایل بعثت نازل شده است. يعني زماني که هنوز مردم جاهل بوده‌اند، و زمینه‌ای برای کلاس فهم قرآن وجود نداشت. آيات قرائت، آن زمان نازل شده است؛ مثل آخرين آيۀ سورۀ مبارک مزمل:
(فَاقْرَؤُا ما تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ عَلِمَ أَنْ سَيَكُونُ مِنْكُمْ مَرْضى وَ آخَرُونَ يَضْرِبُونَ فِي الْأَرْضِ)
قرآن را بخوانيد، چه در بستر بيماري يا در ميدان جنگ، يا در بازار و در داد و ستد باشيد؛ زيرا در مکه جنگي نبود و همۀ مردم هم مريض نبودند. ولي مسألۀ تلاوت در آياتي است که در مدينه نازل شد و يك نمونۀ آن همين آيه است.
(الَّذينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ)
«تلو» به معني دنبال کردن است.
(وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها * وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها)
قسم به ماه هنگامي که دنبال خورشيد در حرکت است. البته همراه زمين به دنبال خورشيد در حرکت است.
راغب اصفهاني در کتاب مفردات مي‌نويسد:
«تلاوت» يک امر مرکب است و بسيط نيست؛ ولي «قرائت» بسيط مي‌باشد
منبع : پایگاه عرفان
