به اين حقيقت رسيدند كه انسان در طول حضرت حق است و در عرض هيچ كس نمى باشد، در عرض آسمان و زمين نيست، تمام موجودات مادون انسان هستند، و انسان مافوق همه مى باشد و مادون پروردگار است؛ يعنى استعداداً جايگاه او در خلقت پايين تر از خدا است، و بالاتر از غير خدا مى باشد. وقتى كه به دنيا مى آيد در مسير ظهور اين ارزش است.
اين خودشناسى است. انسان جايگاه خود را به وسيله انبيا و ائمه عليهم السلام مى شناسد، خداوند ما را در چه جايگاهى قرار داده است؟! انسان مادون الله، و مافوق ماسوى الله مى باشد، اگر آسمان ها و زمين و موجودات ديگر، مقام انسان را دارا بودند، پروردگار نمى فرمودند:
«لايسعنى ارضى و لاسمائى ولكن يسعنى قلب عبدى المؤمن» آسمان ها و زمين گنجايش مرا ندارند، زيرا بسيار كوچك هستند،
اما دل بنده مؤمن گنجايش مرا دارد. معناى آن بسيار لطيف و پيچيده است و من قادر نيستم آن را براى شما توضيح دهم. پيغمبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
«ربّ حامل فقه الى من هو أفقه منه» دورنمايى، از اين روايت براى شما مى گويم.
منبع : پایگاه عرفان
