فرازی از دعای عرفه سید الشهدا (ع) - ترجمه حضرت استاد حسین انصاریان

،پس تو برترى اى مهربان،اى بخشنده،تا آنگاه كه آغاز به سخن كردم.نعمتهاى كاملت را بر من تمام كردى،و مرا در هر سال با افزوده شدن به وجودم پرورش دادى،تا آفرينشم كامل شد،و تاب و توانم معتدل گشت،حجّت را بر من واجب نمودى،چنان كه معرفتت را به من الهام فرمودى و با شگفتيهاى حكمتت به هراسم افكندى،و به آنچه در آسمان و زمينت از پديده هاى خلقت پديد آوردى بيدارم نمودى،به سپاسگذارى و يادت آگاهى ام دادى،و طاعت و عبادتت را بر من واجب نمودى،و آنچه را پيامبرانت آوردند به من فهماندى،و پذيرفتن خشنودى ات را بر من آسان كردى،و در تمام اين امور به يارى و لطفت بر من منّت نهادى