ثواب زيارت امام حسين عليه السلام‏

منابع مقاله:

کتاب : اهل بيت عليهم السلام عرشيان فرش نشين   

نوشته : حضرت آیت الله حسین انصاریان

محمّد بن مسلم از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام روايت كرده:

مُرُوا شِيعَتَنَا بِزيَارَةِ قَبْرِ الحُسَيْنِ بْنِ عَليٍّ عليهما السلام، فَإنَّ إتيَانَهُ مُفْتَرَضٌ عَلَى كُلِّ مُؤْمِنٍ يُقِرُّ لِلحُسَيْنِ بِالإمَامَةِ مِنَ اللّهِ عَزَّ وَجَلَ «1»

. شيعيان ما را به زيارت قبر حسين بن على فرمان دهيد زيرا زيارت آن حضرت بر هر مؤمنى كه اقرار به امامت او از سوى خدا دارد واجب است.

از حضرت امام صادق عليه السلام روايت شده:

مَنْ زَارَ قَبْرَ الحُسَيْنِ لِلّهِ وَ فِى اللّهِ، أعْتَقَهُ اللّه مِنَ النَّارِ، وَآمَنَهُ يَوْمَ الفَزَعِ الأكبَرِ، وَلَمْ يَسئَلِ اللّهَ حَاجَةً مِن حَوَائِجِ الدُّنيَا وَالآخِرَةِ إلّاأعطَاهُ «2»

. كسى كه قبر حسين را براى خدا و در راه خدا زيارت كند خدا او را از آتش دوزخ آزاد مى كند و روز فزع اكبر به او امان مى دهد و از خدا حاجتى از حاجات دنيا و آخرت را نخواهد مگر اينكه خدا به او عطا كند.

حضرت امام صادق عليه السلام فرمود:

مَنْ لَمْ يَأْتِ قَبْرَ الْحُسَيْنِ حَتَّى يَمُوتَ، كانَ مُنْتَقَصَ الدِّيْنِ، مُنْتَقَصَ الْإيْمانِ، وَإنْ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ كانَ دُوْنَ الْمُؤْمِنْيِنَ فى الْجَنَّةِ «3»

. كسى كه به زيارت قبر حسين نرود تا بميرد، از نظر دين و ايمان ناقص است، و اگر وارد بهشت شود، درجه اش از همه اهل ايمان پايين تر است!

حضرت امام رضا عليه السلام فرمود:

مَنْ زَارَ قَبْرَ الحُسَيْنِ بِشَطِّ الفُرَاتِ، كَانَ كَمَنْ زَارَ اللّهَ فَوْقَ عَرْشِهِ «4»

. كسى كه قبر حسين را در كربلا زيارت كند، مانند كسى است كه خدا را بر فراز عرشش زيارت كرده است!

غبار زائر اهل بيت عليهم السلام

اهل بيت عليهم السلام در قلّه اى از رحمت و كرامت هستند كه حتى از طريق گرد و غبار زائرانشان انسان را به منطقه نجات و عرصه رهايى از گمراهى و عذاب مى كشانند.

ابوالحسن جمال الدين على بن عبدالعزيز موصلى حلّى از اديبان بزرگ و از مديحه سرايان اهل بيت عليهم السلام و شاعرى برجسته و انسانى فاضل بود كه در شهر حلّه مى زيست و در سال 750 قمرى در همانجا درگذشت و مزارش در شهر حلّه زيارتگاه معروفى است.

او- چنان كه قاضى نوراللّه شوشترى در كتاب المجالس و زنوزى در كتاب رياض الجنة آورده اند- از پدر و مادرى ناصبى متولد شده بود. مادرش نذر كرده بود كه اگر پسرى از او متولد شود او را براى دزدى و غارت گرى در راه زائران حضرت امام حسين عليهم السلام بفرستد تا اموال زائران را غارت كند و آنان را به قتل برساند!

زمانى كه او به دنيا آمد و به عنفوان جوانى رسيد او را به خاطر اداى نذرش سر راه زائران فرستاد. هنگامى كه به نواحى مسيّب نزديك كربلا رسيد به انتظار ورود زائران نشست ولى خوابى سنگين او را فرا گرفت و در حالى كه خواب بود، قافله زائران از جادّه گذشته، گرد و غبار قافله زائران بر روى او مى نشيند در اين اثنا به خواب مى بيند كه قيامت برپا شده، فرمان آمده كه او را به دوزخ دراندازند ولى آتش به خاطر آن گرد و غبار پاك به او نرسيد. در حالى كه از آن نيّت زشتش لرزان و ترسان بود از خواب بيدار شد.

از آن پس ملازم ولايت اهل بيت عليهم السلام گشت و مدتى بسيار طولانى مقيم كربلا و ساكن حائر شريف حضرت امام حسين عليه السلام شد و از اين هنگام بود كه مدح و ستايش اهل بيت عليهم السلام را محور كار خود قرار داد و با يك رباعى كار نورانى مديحه سرايى اش را شروع كرد:

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- كامل الزيارات: 121؛ جامع الأخبار: 23، الفصل الحادى عشر؛ بحار الأنوار: 98/ 3، باب 1، حديث 8.

(2)- كامل الزيارات: 145، باب 57، حديث 7؛ بحار الأنوار: 98/ 20، باب 3، حديث 9.

(3)- كامل الزيارات: 193، باب 78، حديث 2؛ كتاب المزار: 56، باب 26، حديث 2؛ بحار الأنوار: 98/ 4، باب 1، حديث 14.

(4)- ثواب الأعمال وعقاب الأعمال: 85؛ مستدرك الوسائل: 10/ 250، باب 26، حديث 11948.