گریه ملائکه بر امام حسین(ع)

در زیارت ناحیه مقدسه می‌فرماید: «واختلفت جنود الملائکه المقربین تعزی أباک امیرالمؤمنین ملائکه در دسته‌های مختلف در آن روز برای عرض تسلیت بر این مصیبت خدمت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌رسیدند»[1].

۱ـ ملکی که خبر شهادت امام حسین (علیه‌السلام) را برای حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) آورد جبرئیل بود. او در حالی که با خود تربت آن حضرت را آورده بود و بوی خوشی از آن به مشام می‌رسید، بالهای خود را باز کرده بود و ناله و گریه می‌کرد[2].

۲ـ جمیع ملائکه زمین و آسمان و رضوان و مالک و حاملان عرش بر آن حضرت گریستند[3].

۳ـ امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: ملائکه‌ای که نزد قبر آن حضرت هستند گریانند و از گریه آنها همه ملائکه هوا و آسمان می‌گریند[4].

۴ـ صفوان جمال می‌گوید: امام صادق (علیه‌السلام) را در بعضی از راههای مدینه دیدم و ما قصد مکه داشتیم. عرض کردم: ای پسر رسول خدا، شما را محزون و ناراحت و دلشکسته می‌بینم؟ امام (علیه‌السلام) فرمود: اگر تو می‌شنیدی آنچه من می‌شنوم این سؤال را نمی‌کردی. عرض کردم: چه چیزی را می‌شنوید؟ فرمود: نفرین ملائکه بر قاتلان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و قاتلان حسین بن علی (علیه‌السلام)، وگریه جن وملائکه و شدت جزع و ناله آنها.

چه کسی با این حال میل به غذا و آشامیدنی و خواب دارد؟[5]

۵ـ امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: چهار هزار ملکی که برای نصرت سید الشهداء (علیه‌السلام) آمدند و حضرت اجازه نفرمود، تا روز قیامت نزد قبر آن حضرت گریان و غبار آلود هستند؛ و رئیس آنها ملکی به نام «منصور» است[6].

۶ـ امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: ماجرای عاشورا که اتفاق افتاد ملائکه ضجه زدند و به درگاه الهی ناله کردند که بار الها این چنین می‌کنند با حسین، برگزیده و فرزند نبی تو؟! ندا رسید: ملائکه من، آرام باشید. به عزت و جلالم قسم که از آنها انتقام می‌گیرم.

سپس خداوند متعال امامان از فرزندان حسین (علیه‌السلام) را به ایشان نشان داد و ملائکه شاد شدند. در این هنگام دیدند یکی از آن برزگواران به نماز ایستاده است. خداوند متعال فرمود: از آنان انتقام خواهم گرفت به این آقایی که ایستاده است[7].

۷ـ در روایتی امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: ملائکه روز و شب با ملائکه حائر حسینی مصافحه می‌کنند، ولی ملائکه حائر از شدت اشکی که می‌ریزند نمی‌توانند جواب آنها را بدهند، و منتظر می‌شوند تا طلوع فجر و بعد جواب آنها را می‌دهند و از مسائل آسمانها سؤال می‌کنند. در بین این دو وقت، نه حرفی می‌زنند و نه سستی در گریه و دعا دارند[8].

۸ ـ امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: وقتی فاطمه (علیها السلام) به زوار آن حضرت نگاه می‌کند، چنان ناله و گریه‌ای می‌نماید که ملکی در آسمانها نمی‌ماند مگر آنکه بر گریه آن حضرت گریه ی‌کند، تا آنکه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آن حضرت را ساکت می‌نماید[9].

۹ـ امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: ملائکه چهل روز بر حسین بن علی (علیه‌السلام) گریستند[10].

پی نوشت:

[1] - بحارالانوار: ج ۴۵، ص ۳۲۳.

[2] - بحارالانوار: ج ۴۴، ص ۲۳۷.

[3] - بحارالانوار: ج ۴۵، ص ۲۰۲.

[4] - بحارالانوار: ج ۴۵، ص ۲۰۷.

[5] - بحارالانوار: ج ۴۵، ص ۲۲۶.

[6] - بحارالانوار: ج ۴۵، ص ۲۲۰، ۲۲۲، ۲۲۳.

[7] - بحارالانوار: ج ۴۵، ص ۲۲۱.

[8] - بحارالانوار: ج ۴۵، ص ۲۲۴.

[9] - بحارالانوار: ج ۴۵، ص ۲۲۲.

[10] - نفس المهموم: ص ۴۹۰.