امام صادق عليه السلام به دنبال گفتار نورانى خود مى فرمايد:
در چنين حال با عظمتى كه حال سجده و حال خلوت با حضرت رب العزه است، اگر عبدى در مقام گول زدن نفس و خدعه و فريب خود باشد و از بشارت هاى حضرت دوست كه به هنگام احتضار به مؤمن مى دهند و راحت قيامت كه محصول عبادت خالص و بندگى با حقيقت است غافل بماند و امر سجده با آنهمه اهميتش برايش بازيچه و سرگرمى باشد و از جذب درجاتى كه براى سجده كنندگان مقرر شده عاجز بماند به فوز و فلاح و رستگارى و نجات نرسد!!
آرى، در قرآن مجيد و روايات مهم اسلامى، مى خوانيم كه مؤمن به هنگام احتضار، به مزد اعمال صالحه و ايمان پر قيمتش مشرف به بشارت هاى الهى و ارواح طيبه پيامبر و ائمه عليهم السلام مى گردد و بر اين اساس مرگ و جان دادن براى او از عسل شيرين تر مى نمايد.
انسانى كه عمرى رعايت حلال و حرام حضرت حق را كرده و واجبات خود، به خصوص نماز را بنحوى كه مولا از او خواسته به انجام رسانده و از كبائر و لذت هاى شيطانى يا همه سختى هايش دست كشيده، بايد مشرف به شرف بشارت هاى حق و ملائكه و اوليا گردد و سجده كنندگان حقيقى از اتم مصاديق اين گونه آيات و رواياتند و اينان پس از انتقال به عالم بعد به روح و ريحان و راحت الهى برسند و از نعيم ابد حضرت دوست، به مزد بندگيشان بهره مند شوند.
بسيار نابجاست كه عبد، از چنين بشارت هاى قرآنى و روايى نسبت به مؤمن بوقت احتضار و راحت قيامت بوقت ورود به محشر غافل و لاهى بماند و بر اثر اين غفلت، از سجده حقيقى باز مانده و سجده اش بازى و خدعه و فريب نفس و خلاصه ارضاى هوس باشد!
منبع : پایگاه عرفان
