آن كس كه به پيشگاه با عظمت او سجده آورد و از حقيقت سجده غفلت نداشت و بيدار بود كه چه مى كند و بساط و خاك درگاه كه رامى بوسد و نعمت و حمد و كرامت كه را به زبان گفته و با تمام وجود دنبال مى كند، از حضرت او و رحمت و عنايت و لطفش دور نيست.
و هر كس كه سجودش ادب به حق نيست، بلكه براى ارضاى ميل نفس است و كارش فقط براى اين است كه گفته شود نمازى خوانده و حرمت و عزت مولاى مهربانش را با سر هم كردن چند لغت عربى بدون توجه به صاحب عالم ضايع كرده و در حال سجده بدنش در برابر او بوده ولى دلش به هزار جا مسافرت كرده، به جناب دوست نزديك نشده و قطعاً از رحمت و كرامت حضرت حق دور مانده است.
منبع : پایگاه عرفان
