السّــلام ای رایتِ خـونِ حسین از مصطفی پورکریمی

السّــلام  ای   رایتِ   خـونِ   حسین

السّــلام   ای  بیــدِ   مجنـون  حسین

 

آمــدی  تفسیـــر  نـابِ    فـاتـِحَـه  ؟

عِنــدَکَ    اِنّــی    اَشُــــمُّ    رائـِحَـه

 

لالــه  از کـوی  حسیـن  آورده ای؟

بـا خـودت بـوی  حسین  آورده ای؟

 

ای  علــم  عطـرِ شقــایق   می دهی

عطــر هفتـاد و دو عــاشق می دهی

 

در دل  دیــوانــه ام  ای   بغضِ غم

می گـذاری  داغ هــا  را روی  هم

 

ای پُـــر از  اَســــرارِ  میــدانِ  بلا

سینــه  ســــرخ   آسمـان    کــربلا

 

شوق من زانو زدن بــرخاکِ اوست

آرزویم  خــوشه ای  از تاکِ اوست

 

خوش به  حالت  کربلا  را دیده ای

مـرقد  شش گـوشه  را  بوسیـده ای

 

آمـــدی  از دور  ای  روحِ   بهـــار

آمــدی   تا   کوچــه های   سـوگوار

 

ای عَلم  پس کـو  علمدارت   بگـو ؟

من  فــدای  سینـه ی  زارت   بگـو

 

بـر تـنِ  گُل  زخـم های  داس  کو ؟

یاس کو؟  احساس کو؟ عبّـاس کو ؟

 

ای علم زینب چه شد؟  سجّــاد  کو؟

       کـودکـان   تشنــه  از  بیــداد   کو ؟      

 

وای  من  خاکستر م  از  داغ   تـــو

گُر گرفته   حنجـرم   از  داغ   تـــو

 

آی  مَـردُم  این  عَلـم  آگاهی   است

این  محک  بر عشق ثـارُاللّهی است

 

آی  مَــردُم  جلـوه ی  ماهست  این

آری   آری  پـیــکِ   اَللّهَ سـت   این