وا نمی‌کردی اگر دروازه‌های آسمان را از نسترن قدرتی

وا نمی‌کردی اگر دروازه‌های آسمان را
گر نبودی، لحظه‌های عاشقی معنا نمی‌شد
قبله‌گاه اهل دل، گل‌خانة زهرا (س) نمی‌شد
گر نبودی، ای پیام سرخ گل‌های محمّد (ص)
این همه شور قیامت، هر طرف برپا نمی‌شد
پرده از روی ریاکاری، نمی‌افتاد هرگز!
فتنه و نیرنگ و تزویز زمان، افشا نمی‌شد
برنمی‌افراشت دستی، پرچم سبز خدا را
نامی از مردیّ و از مردانگی پیدا نمی‌شد
گر نمی‌آمد خبر از لاله‌های نینوایی
در دل هستی، ز داغ لاله‌ها، غوغا نمی‌شد
کس نمی‌دانست سرّ خلوت آیینه‌ها را
کربلا، دارالشفای دردهای ما نمی‌شد
از غم سرخ شقایق‌های صحرای قیامت
دیدة شب‌زنده‌دار عاشقان، دریا نمی‌شد
وا نمی‌کردی اگر دروازه‌های آسمان را
بند از بال پرستو‌های عاشق، وا نمی‌شد
گر نبودی هم‌نوای غربت شب‌های زینب (س)
هیچ کس پیغمبر تنهایی گل‌ها نمی‌شد
زندگی، یعنی: صفای عشق، عشق جاودانی!
بی‌صفای عشق، هرگز! زندگی زیبا نمی‌شد
کاش! داغت را نمی‌دیدیم، ای فرزند زهرا (س)
تا نصیب ما، دلی غم‌دیده و تنها نمی‌شد