در روايت دارد كه در روز غربت پيغمبر (ص)، خديجه (س) وزير صادق پيغمبر (ص) بود و پيغمبر (ص) در كنار او آرامش مى يافت. با اين كه خديجه (س) پيش از ازدواج با پيامبر (ص)، زنى ثروتمند بود، تمامى بيست ميليون دينار ثروت خود را در مسير و راه پيغمبر هزينه كرد. ابن عباس در تفسير آيه «وَ وَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَى » فرموده: خداوند مى گويد: خداوند تو را پيش قومت، فقير يافت بى آن كه مالى براى تو باشد، پس با مال خديجه تو را بى نياز كرد. «43» پيغمبر نيز درتجليل اين فداكارى فرمود: «مَا قَامَ وَ لَا اسْتَقَامَ دِينِى الَّا بِشَيْئَيْنَ: مَال خَدِيجهِ وَ سَيْفِ عَلِىِّ بْنِ ابِى طَالِبٍ» : اين دين به مال خديجه (س) و شمشير على (ع) تا روز قيامت پا بر جا شد؛ يعنى پيغمبر (ص) ثواب مال خديجه (س) را گذاشت كنار شمشير على (ع). در پاسخ به اين تلاش ها و يارى ها بود كه پيغمبر (ص) خديجه (س) را به پاداش خانه اى در بهشت بشارت داد، خانه اى از يك قطعه (از زبرجد) در بهشت كه در آن رنج و ناآرامى نيست. خديجه (س) تمام سختى ها را همراه پيغمبر (ص) تحمّل كرد و تمام هزار شبانه روزى كه حضرت (ص) در شعب ابى طالب حبس بود، اين بانو خم به ابرو نياورد. اين زن، هزار شبانه روز، تشنه، گرسنه و پابرهنه در محاصره دشمن به سرآورد و در اين مدّت، هميشه به پيامبر (ص) مى گفت: جان من فداى تو باد!
او كه از آن هزار شبانه روز محاصره، به درآمد، از بس كه در اين محاصره زجر ديده بود، بيمار شد و به مرگ نزديك گشت.
منبع : پایگاه عرفان
