اينكه حضرت حق مى فرمايد: رحمتش را به هر كس بخواهد اختصاص مى دهد، و به عبارت ديگر معدود بندگانى هستند كه از رحمت ويژه او بهره مند مى شوند نه بخاطر اين است كه در آن حريم مقدس و مبارك و در آن پيشگاه با كرامت بخلى وجود دارد كه به سبب آن ديگران از دسترسى به آن رحمت محروم اند، كه جمله
وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ
نشان دهنده اين معناست كه رحمت او كه عين ذات است، و احسان و فضلش بى نهايت است و به هر صورتى كه هزينه كند كمبودى در آن پيدا نمى شود، بلكه اختصاص رحمت به تعدادى خاص فقط و فقط بخاطر لياقت و شايستگى آنان است، كه با تكيه بر عقل و انديشه و ادب در رفتار و متانت در منش و انجام عمل صالح و پاى بندى به حقايق، و آراسته بودن به صدق و درستى به دست آورده اند، و از اين طريق خود را به جايگاهى رسانيده اند كه مطلع الفجر طلوع رحمت خاص حضرت الله شدند و مقام رسالت و نبوت و پيشوائى و رهبرى بر جميع مردم، و مايه جذب خير مطلق، در دنيا و آخرت را كسب كردند.
به راستى چه زيباست كه انسان مدتى محدود براى ظهور لياقت و شايستگى بكوشد، و با انتظارى به حق و اميدى مثبت براى به دست آوردن رحمت خاص حضرت رب حوصله بخرج دهد، تا بر اساس وعده غير قابل تخلفى كه خداى رحمان داده، رحمتش در خيمه حيات انسان تجلى كند و براى ابد از آن سفره بى نهايت و فضل و احسان نامحدود استفاده نمايد.
رسيدن رحمت خاص حضرت محبوب به شايستگان مسئله اى قطعى و حقيقتى حتمى است كه عناد معاندان، و حسد حاسدان، و دشمنى دشمنان، و كينه ستيزه جويان و قدرت اهريمنان هرگز نمى تواند مانع آن شود، خدا هر شايسته اى را كه بخواهد مورد رحمت خاصش قرار مى دهد كه احسان و فضلش بى نهايت و لطفش قديم و رحمتش عميم است.
دست حاجت چو برى پيش خداوندى بر
كه كريم است و رحيم است و غفور است و ودود
كرمش نامتناهى نعمش بى پايان
هيچ خواهنده نرفت از در او بى مقصود
منبع : پایگاه عرفان
