و اما يك نمونه از خوبى؛ حضرت آدم و حوا در آن باغى كه آنها را قرار دادم، فريب دوز و كلك و بند بازى و زبان بازى ابليس را خوردند. خداوند فرمود: از همه ميوه ها بخوريد، الا اين درخت. ابليس آنها را فريب داد و گفت: به خدايى كه ما را آفريده، اگر از اين ميوه بخوريد، در اين باغ دائمى مى شويد، اين كه به شما گفته اند نخوريد، براى اين است كه دائمى نشويد. اين ها نهى من را يادشان رفت. اگر خدا گفت نخوريد، حالا همه عالم هم بيايند قسم بخورند كه مشروب خوب است، من مى گويم حرام است. هر چه هم برايت قسم بخورند، بگويند: به صلاح تو است.
خداوند به آدم و حوا مى فرمايد: بيرون برويد، اما در برابر من هر دو ادب نشان دادند و تكبر نكردند، به پيشگاه من آمدند.
من در هيچ آيه اى از قرآن، ادب را بارزتر از اين آيه نديدم:
« قَالاَ رَبَّنَا ظَـلَمْنَآ أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَ تَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَـسِرِينَ »
هر دو با هم گفتند: اى مالك ما، اى صاحب اختيار ما، اى مدبر امور ما، اقرار داريم كه ما با دست خودمان به خودمان بد كرديم. اين تواضع و ادب است. نگفتند: خدايا ما را بيامرز، گفتند: الهى اگر ما را نيامرزى ـ چون دست تو است، مى توانى بيامرزى، مى توانى هم نيامرزى ـ و به ما رحم نكنى، هر دوى ما وجود خود را نابود كرديم.
من در مقابل ادب اين ها چه جوابى بدهم؟
« فَتَلَقَّى ءَادَمُ مِن رَّبِّه كَلِمَـتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ »
ربوبيت من در كلمات جلوه كرد. كلمات چه بود؟ امام باقر عليه السلام مى فرمايد: هر دو مى گفتند:
«لا اله الا انت سبحانك اللهم و بحمدك عملت سوءً وظلمت نفسى فاغفر لى و ارحمنى و انت ارحم الراحمين»
ربوبيت من در اين كلمات تجلى كرد و به نور تبديل شد. نور به جان هر دو تافت، و شد توبه. وقتى توبه كردند، توبه هر دو را قبول كردم:
« إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ »
من بسيار توبه پذير و مهربان هستم.
منبع : پایگاه عرفان
