عبداللّه مسعود از نبى اكرم صلى الله عليه و آله نقل مى كند كه:
قرآن مجيد سفره احسان خداست كه جميع بندگان را به آن دعوت نموده، پس از خوان نعمت او بهره مند شويد و هر چند توانيد فايده آن را فرا گيريد، چه آن ريسمانى است محكم كه هر كه دست در آن زند، هرگز از رحمت واسعه او محروم نشود و نورى است روشن كه گمراهان را به سر منزل مقصود رساند و شفايى است به غايت سودمند كه دردمندان و مستمندان جاهل از دارالشفاى معرفت آن عارف مى شوند و كانى است كه هر كس تابع آن مى شود به مرتبه ارجمند مى رسد، پس تلاوت آن نماييد تا حضرتش به هر حرفى از آن ده حسنه در ديوان حسنات شما بنويسد، نمى گويم كه «الم» ده حسنه دارد، بلكه الف را ده حسنه و لام را ده حسنه و ميم را نيز ده حسنه است .
آرى، اين است قرآن و اين است شرايط قرائت قرآن و اين است بزرگى و عظمت قارى قرآن!
انسان در ارتباط به قرآن داراى قلب سليم، اخلاق حسنه و عمل صالح مى شود و از خزى دنيا و عذاب آخرت رهايى مى يابد.
انسان در ارتباط به قرآن، انسانى شايسته، فردى با فضيلت، موجودى نورانى و حقيقت محض مى شود.
اكنون كه در شرح اين حديث، به عظمت قرآن و قارى آن آگاه شديد و به شرايط قرائت واقف گشتيد، لازم است بدانيد كه بايد در نماز خود به نحو واجب قسمتى از قرآن كريم را تحت عنوان حمد و سوره قرائت نماييد، بر شماست كه هنگام قرائت حمد و سوره داراى موضعى خالى از كشش هاى مادى و بدنى فارغ و قلبى خاشع باشيد و ترتيل در قرائت و انديشه در آيات سوره مباركه حمد و هر سوره اى كه بعد از حمد مى خوانيد نصب العين خود قرار دهيد و لحظه اى از لحظات، غافل از واقعيت هاى قرآن در نماز نباشيد كه غافل محروم از رحمت و مطرود از درگاه است.
در اين زمينه لازم است به توضيح سوره مباركه حمد اشاره رود، تا نمازگزاران عزيز به دورنماى حقايقى از اين سوره واقف شوند و توجه داشته باشند كه در مقابل چه كسى ايستاده و براى چه ايستاده و چه مى خوانند و چه مى خواهند.
منبع : پایگاه عرفان
