آموختن حكمت بخشى ديگر از زكات گوش است، حكمت يعنى واقعيات بسيار بلند و محكمى كه براى تربيت و رشد و تكامل و رفعت مقام انسان در درجه اول، توسط وحى به انسان ارائه شده و در درجه دوم توسط تصفيه و تزكيه جان و قلب به صورت الهام از درون انسان جوشش پيدا مى كند كه:
مَنْ أخْلَصَ لِلّهِ أرْبَعينَ صَباحاً ظَهَرتَ يَنابيعُ الحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلى لِسانِهِ .
آن كس كه چهل روز براى خدا از هر جهت خالص گردد، چشمه هاى حكمت از قلبش بر زبانش جارى گردد.
حكمت به فرموده قرآن مجيد خير كثير است و دارنده اين خبر سعادتمند دنيا و آخرت است.
آموختن حكمت از حكيمان كه به ترتيب انبيا و امامان عليهم السلام و اوليا و عرفاى حقيقى و حكيمان كه سرحلقه آنان لقمان است، براى تحصيل كمالات و يافتن دنيا و آخرتى آباد لازم است و هر كس در اين زمينه از خرج كردن گوش خويش بخل ورزد، نسبت به خود ظلم و خيانت كرده و گناه عظيم مرتكب شده و در سعادت دو سرا را به روى خويش بسته و خود و هر كس را كه در حوزه تصرف اوست از فيوضات عالى الهى محروم نموده است.
در اينجا لازم است به بخش هايى از حكمت هاى قرآنى و روايى و حكمت هايى كه با كمك قرآن و روايات و اتصال به انبيا و ائمه عليهم السلام و تصفيه دل و جان براى اهل حكمت ظاهر گشته اشاره رود، شايد با خواندن اين سطور و دقت در اين واقعيت ها به فيوضات ربانيه نائل شده، از غيب درهايى به روى دل ما گشوده شود.
منبع : پایگاه عرفان
