در كتاب باعظمت الهى مى خوانيم:
[إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِي بِبَكَّةَ مُبارَكاً وَ هُدىً لِلْعالَمِينَ ] .
يقيناً نخستين خانه اى كه براى [نيايش و عبادت ] مردم نهاده شد، همان است كه در مكه است كه پر بركت و وسيله هدايت براى جهانيان است.
در توضيح اين آيه بايد گفت:
ارزيابى عظمت، واهميت برنامه هاى اسلامى و نقشى كه براى به پا داشتن يك نظام عادلانه در مجتمع انسانى قواعد و مقررات الهى دارند، تنها از طريق دقت در آيات قرآن مجيد و رواياتى كه در معتبرترين مدارك دينى تدوين شده ميسر است.
مى توان از نتايجى كه از عمل به اصول الهى عايد جامعه بشرى مى گردد به اصالت و حقيقت حقوق اسلامى در تمام جوانب حيات پى برد.
قرآن مجيد حاوى كليات مسائل اسلامى و روايات و اخبار شرح و توضيح آن كليات است.
حفظ حقوق انسان در تمام زمينه هاى زندگى و تأمين سعادت دنيا و آخرت بشر از عمل به برنامه هاى الهى به دست مى آيد.
مسئله حج و روى آوردن به كعبه به شرط خلوص و معرفت، از مسائلى است كه درد دنيا و آخرت مسلمانان را دوا مى كند.
در آيه اى كه ذكر شد مى خوانيم:
همانا اول خانه اى كه براى مردم به جهت عبادت و بندگى قرار داده شد خانه ايست كه در مكه برپاست، آنجا مركز خير و بركت و منبع نفع و سود و محور هدايت و راهنمايى است.
آرى، هدف حق از قراردادن آن خانه در شهر مكه و در وسط مسجد الحرام براى اجراى مراسم بندگى و عبوديت از طرف مردم است و براى اين كه مردم در اتصال به آن جايگاه عظيم خود را به مقام قرب برسانند و از تمام علايق و وابستگى هاى غلط برهانند و حاكميت معبودهاى باطل را از زندگى خود ريشه كن كرده، تمام توجه خود را متوجه حضرت حق نمايند.
|
اى خوشا دل كاندر او از عشق تو جانى بود |
شادمان جانى كه او را چون تو جانانى بود |
|
|
خُرّم آن خانه كه باشد چون تو مهمانى در او |
مقبل آن كشور كه او را چون تو سلطانى بود |
|
|
زنده چون باشد دلى كز عشقِ تو بويى نيافت |
كى بميرد عاشقى كو را چو تو جانى بود |
|
|
هر كه رويت ديد و دل را در سر زلفت نبست |
در حقيقت آدمى نبود كه حيوانى بود |
|
|
در همه عمر ار بر آرم بى غم تو يك نفس |
زان نفس بر جان من هر لحظه تاوانى بود |
|
|
آفتاب روىِ تو گر بر جهان تابد دمى |
در جهان هر ذره اى خورشيد تابانى بود |
|
|
آتش رخسار خوبت گر بسوزاند مرا |
اندر آن آتش مرا هر سو گلستانى بود |
|
|
روزى آخر از وصالِ تو به كام دل رسم |
اين شبِ هجرِ تو را گر هيچ پايانى بود |
|
منبع : پایگاه عرفان
