خداى من و آقاى من و چه بسيار بنده اى كه به شامگاه و صبحگاه درآمد درحالى كه تهيدست،بى چيز،عريان،نيازمند،پريشان،دچار هجران،گرسنه،تشنه است و انتظار مى برد كه چه كسى به او احسان مى كند،يا چه بسا بنده آبرومندى كه نزد تو از من آبرومندتر و عبادتش براى تو بيشتر است، و در عين حال دچار غل وزنجير و اسير دست ستمگر است،بار سنگينى از خستگى و رنج و سختى بيگارى و دشوارى بردگى و پرداخت وجه سنگين به اربابش بر او تحميل شده است،يا شخصى كه به بلاى سختى گرفتار آمده و توان ايستادگى در برابر آن را جز به فضل تو ندارد،اما من مورد احترام ديگران، و در نعمت و تندرستى ام،و گرامى ام داشته اند،از آنچه آن درمانده به آن گرفتار است در سلامت كاملم،پس تو را سپاس بر تمام اين الطافى كه به من بخشيدى اى تواناى شكست ناپذير و بردبارى كه شتاب نورزى،بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و مرا بر نعمتهايت از شاكران،و در برابر عطاهايت از ذاكران قرار بده.
منبع : پایگاه عرفان
